mijn leven
Verlangen naar rust in mijn hoofd
hier al heel mijn leven van beroofd
dacht stabiliteit te hebben gevonden
toch zijn er nog steeds die open wonden
etterend en pijnlijk als ze worden aangeraakt
geen wonder dat de levenslust regelmatig staakt
verlangend naar een paar sterke armen om me heen
die me troosten en zeggen: je bent niet alleen
ga ik strompelend in de wildernis van het leven door
steeds zoekend naar het juiste spoor
dat me uit deze duisternis zal voeren
waar oude demonen nog steeds loeren
hopend een veilige plek te vinden waar ik kan schuilen
een zachte schouder om op te huilen
toch sluit ik me weer af van het leven en de mensen om me heen
angstig dat ze de freak zouden zien die ik echt ben, blijf ik liever alleen
H.
Reacties op dit gedicht
| noa74: | Maandag, januari 19, 2015 10:34 |
| Zo herkenbaar dit...er komen ook dagen dat je af en toe een lichtpuntje gaat zien of een andere kijk krijgt op zaken, herinneringen. Heel veel sterkte! | |
| Werner S: | Zondag, januari 18, 2015 19:11 |
| ken het gevoel, maar ik ga toch sewes buiten om op café voetbal te gaan kijken :-) je zou een passie voor iets moeten zoeken, tzou helpen. heb ik ook gedaan | |
| wervelende regenboog: | Zondag, januari 18, 2015 14:25 |
| je afsluiten lost niets op ben ik bang...blijf moedig naar buiten treden :) | |
| teun hoek: | Zondag, januari 18, 2015 14:03 |
| geen blijmoedig gedicht, wens je toe dat er meer geluk gaat komen in je bestaan. Er zullen toch wel positieve mensen in je omgeving zijn om de warme omarming te geven. hgr th |
|
Over dit gedicht
| Auteur: tranengezicht | 
|
|
| Gecontroleerd door: Brenda | ||
| Gepubliceerd op: 18 januari 2015 | ||
| Thema's: | ||