Moment

Zo eenzaam ben ik
vanavond,
geen doorn,
geen bloem naast mij.

De bloemen openen zich
en in de nacht
houden ze zich verborgen,
de stilte vloeit
en de nostalgie is golvend
aanwezig.

Mijn rugtas heb ik
waargenomen, leeg
met de hoop dat deze bagage
mij voldoende is.

Vanavond zingt
die eenzame vogel
en roept mij naar zich toe.

Een jaar is gepasseerd
en de ziel is ververst,
de lente is aangekomen,
de enkeling enthousiast
geworden.

Nog steeds ben ik blij
met jou,
de gezegende eenzaamheid
ik prijs je onbewogenheid.

Jij die verborgen hand,
jou ben ik dankbaar
dat jij op ieder moment
deze veranderende wereld
verlicht.

(oktober 2013)

Geschreven door

Horizon01

Reacties op dit gedicht

Horizon01 vindt het leuk als je reageert op dit gedicht Nog geen account bij Gedichten-Freaks? Vul hieronder je gegevens in om te registreren en laat gelijk een reactie achter.
Je schrijversnaam
Wachtwoord
wachtwoord nogmaals
E-mailadres

september:	Zondag, maart 08, 2015 00:44
Dit is prachtig geschreven. Liefs

Janny Scheybeler de Jonge:	Zaterdag, maart 07, 2015 20:47
een mooie

Hans Winter:	Zaterdag, maart 07, 2015 20:18
zo is het in je verheviging toch niet zonder verbond. groetje, hans

Anneke Bakker:	Zaterdag, maart 07, 2015 18:27
Intens mooi en ook droef hoe jij jouw eenzaamheid van het moment beschrijft, rakend zelfs. Lieve groet. Anneke

Over dit gedicht

Auteur: Horizon01
Gecontroleerd door: Horizon01
Gepubliceerd op: 07 maart 2015
Thema's: [Leven]