Schreeuwen hun vergeten
schreeuwen hun vergeten
steeds schroeit slecht nieuws
langs kwetsbare plekken
ik heb niets om ze af te dekken
mijn stenen schreeuwen
hun vergeten uit in
de woestijn van mijn leven
ik heb ze achter gelaten
omdat ik hun zwaarte
niet meer kon dragen
want de meute jaagt
de schaduwen na
van verblekende sterren
ik ben de eenling zonder taal
die stilte spreekt en hen
halsstarrig niet wil volgen
naar een wereld vol met
hypes en trends voor velen
ik kan niet leven in hun luchtkastelen
wil melker
26/03/2015
Reacties op dit gedicht
| september: | Donderdag, maart 26, 2015 18:45 |
| Prachtig gedicht Wil Voor wie niet mee wil gaan in hun luchtkastelen kan het eenzaam zijn Maar ook zo de moeite waard Liefs |
|
| Janny Scheybeler de Jonge: | Donderdag, maart 26, 2015 09:25 |
| weer graag gelezen hgoor | |
| Lia van der Fluit: | Donderdag, maart 26, 2015 08:52 |
| luchtkastelen..zo fake he...alsof je een ballon leegprikt.. fijne dag jij Lia x |
|
| Anneke Bakker: | Donderdag, maart 26, 2015 08:46 |
| De hypes en trends zijn niet meer bij te houden Wil, maar in jou denkpatroon loop ik een eindje mee want luchtkastelen zijn ook maar tijdelijk. Mooie dag wens ik je. Anneke |
|
Over dit gedicht
| Auteur: wil melker |  
|
|
| Gecontroleerd door: wil melker | ||
| Gepubliceerd op: 26 maart 2015 | ||
| Thema's: | ||