Staren totdat ik blind ben
Wat valt er nog te zeggen
wanneer je weet dat er toch niemand luisterd
waarom zou ik proberen uit te leggen
dat ik me oneindig voel vastgekluisterd
in iets waarin dagen aanbreken waar ik me geen raad mee weet
en niemand die mijn schreeuwen horen wil
geen ieder van wie dan ook die me ooit begreep
achter mijn ogen blijft het stil
Het daglicht doet me pijn aan de ogen
het besef laat me machteloos zijn
door de waarheid blijf ik bedrogen
er lijkt nooit een eind te komen aan de pijn
minachting, haat, wantrouwende angst
voor altijd is er iets in mij gebroken
ik weet niet of ik nog langer verlang
om in dit leven bij een toekomst te horen
Dagen staar ik eindeloos lang, totdat ik blind ben
en nooit heb ik ook maar een glimp kunnen zien
van iets dat me gerust stelt, laat weten 'Het komst goed'
misschien ben ik het juist wel zèlf
een ontsnapping is er niet.
En daarvoor wordt ik met eindeloos dolen beboet
Reacties op dit gedicht
| ILse Bruintjes: | Vrijdag, april 17, 2015 18:14 |
| probeer te kijken wat je allemaal kan en geniet van die dingen ook al zijn het hele kleine. wij kunnen je niet missen hoor groeten mij | |
| teun hoek: | Vrijdag, april 17, 2015 14:54 |
| een schreeuw om hulp. Laat gisteren los en kijk vandaag naar de goede kanten van leven.sterkte. h gr th | |
| Dasje (lucky): | Vrijdag, april 17, 2015 14:17 |
| De tijd heelt echt wel veel... Elk soort rouwproces heeft zijn fases, het vraagt enorme inzet om er ene over te slaan. Sterk gedicht! Vriendelijke groetjes, Dasje ;o] |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Stella Complete | 
|
|
| Gecontroleerd door: de redactie | ||
| Gepubliceerd op: 17 april 2015 | ||
| Thema's: | ||