kooi
Rusteloze onmacht
jaagt me de muren op
in de kooi
van stilte
en eenzaamheid
die me omwalt.
De enige vluchtweg
die me overblijft
zijn de vleugels
van de dood.
jaagt me de muren op
in de kooi
van stilte
en eenzaamheid
die me omwalt.
De enige vluchtweg
die me overblijft
zijn de vleugels
van de dood.
Reacties op dit gedicht
| marcel bulckaert: | Dinsdag, mei 05, 2015 17:25 |
| Ik dank jullie voor de lezing en commentaar. En voor de empathie, maar wil toch aanstippen dat mijn gedichten niet autobiografisch zijn... | |
| Janny Scheybeler de Jonge: | Dinsdag, mei 05, 2015 16:38 |
| tjonge sterkte! |
|
| teun hoek: | Dinsdag, mei 05, 2015 09:15 |
| diepgaand , een kooi die omsluit. h. gr. th | |
| Anneke Bakker: | Dinsdag, mei 05, 2015 08:51 |
| Wat heftig Marcel,ik wens je heel veel moed en sterkte in deze moeilijke tijd. Hartelijke groeten Anneke |
|
| Aquarel: | Dinsdag, mei 05, 2015 02:28 |
| Loodzwaar, mooi gedicht. Ook deze nacht zal een morgen kennen. Liefs, Aquarel |
|
Over dit gedicht
| Auteur: marcel bulckaert | 
|
|
| Gecontroleerd door: Brenda | ||
| Gepubliceerd op: 05 mei 2015 | ||
| Thema's: | ||