Tralies
Het verlangen
naar de vleugels,
die vrijheid betekenen.
Het schreeuwen,
smeken en vloeken,
zichzelf vergeten.
Het steeds weer
vechten, vallen
en toch weer opstaan.
Ze snikte,
kon niemand vergeven
maar de tralies bleven.
naar de vleugels,
die vrijheid betekenen.
Het schreeuwen,
smeken en vloeken,
zichzelf vergeten.
Het steeds weer
vechten, vallen
en toch weer opstaan.
Ze snikte,
kon niemand vergeven
maar de tralies bleven.
Reacties op dit gedicht
| september: | Vrijdag, mei 08, 2015 17:45 |
| Dit maakt indruk. Heel goed gedicht en knap verwoord. Het raakt me. Liefs |
|
| Aquarel: | Vrijdag, mei 08, 2015 13:23 |
| Herkenbaar, hoe de tralies je gevangen kunnen houden in het leven. Toch het geloof dat de liefde zijn vleugels ook over jouw leven uit zal strekken. Liefs, Aquarel |
|
| Janny Scheybeler de Jonge: | Vrijdag, mei 08, 2015 09:35 |
| heftig goed geschreven |
|
| teun hoek: | Vrijdag, mei 08, 2015 09:24 |
| hevig als je dit tegenkomt. Moeilijk omkeerbaar ...en toch. h. gr. th |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Miss_AngelOfFire | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 08 mei 2015 | ||
| Thema's: | ||