post coïtum
het ijle koor
van bruisend schuim
en zang van zeemeerminnen
ebt langzaam weg
ik laat me drijven
op kabbelgolven van begeerte
die stilt en stolt
tot vage hunker zonder diepgang
profaan beschrijft
de tijd zijn cirkels voort,
maar ik lig tijdloos stil,
in fase met mezelf
en ingekapseld in
de gulle geilheid van mijn lijfelijk lief,
dat aaibaar in mijn armen nestelt:
postcoïtale weemoed
is ons vreemd
van bruisend schuim
en zang van zeemeerminnen
ebt langzaam weg
ik laat me drijven
op kabbelgolven van begeerte
die stilt en stolt
tot vage hunker zonder diepgang
profaan beschrijft
de tijd zijn cirkels voort,
maar ik lig tijdloos stil,
in fase met mezelf
en ingekapseld in
de gulle geilheid van mijn lijfelijk lief,
dat aaibaar in mijn armen nestelt:
postcoïtale weemoed
is ons vreemd
Reacties op dit gedicht
| Pascal Janssen: | Woensdag, juli 08, 2015 22:39 |
| Gewaagd, spannend en mooi! greetzzz Pasje |
|
| Janny Scheybeler de Jonge: | Woensdag, juli 08, 2015 10:42 |
| tjonge!!! | |
| windwhisper: | Woensdag, juli 08, 2015 09:43 |
| wowwww staande ovatie | |
Over dit gedicht
| Auteur: marcel bulckaert | 
|
|
| Gecontroleerd door: Brenda | ||
| Gepubliceerd op: 08 juli 2015 | ||
| Thema's: | ||