Een lief gebaar
er is geen land mee te bezeilen
niet genoeg water teilen
ze doet geen vlieg kwaad
steeds is de slag te laat
lust de mus haar bloed rauw
slaat ze haar armen blauw
kom ik te dicht bij haar
klauwt ze in mijn haar
voelt goed tot ze ’t beseft
en mijn lange haarlok treft
die grijpt ze met de volle vuist
ze heeft er mij weer ingeluisd
ze zeilt nu als een zeeman
legt knopen waar ze kan
het voelt als duizend vliegen
ik voel het al ze spant de spieren
mijn hoofd en aangezicht worden rood
haar laatste daad kan mij bekoren
de kus die mijn geroep kan smoren
ela
Auteur: ela | ||
Gecontroleerd door: ela | ||
Gepubliceerd op: 20 augustus 2015 | ||
Thema's: |