grijs legt zich over het land
façades waartussen ik dwaal
zijn net schouders die de mijne
omhoog trekken door straten
waarover ik loop en mijn zolen
wekken het asfalt stampend op
nog groeien veldpaadjes kniehoog
onder de rouwranden van nagels
kleeft mijn huid verzwaard aan mij
komt niet van deze zomer los
net als de hemel niet die als een deken
zich grijs over het land legt
en aan de einder zelfs in d' aarde
- tranen druppelen tergend traag
op elk afzonderlijk vingertopje
van mijn smekend opgeheven handen
sunset 04-09-2015
Reacties op dit gedicht
| sunset: | Vrijdag, september 04, 2015 23:45 |
| windwhisper, Dank je voor een heerlijke reactie van en door jou. Lieve omarmende genegenheid en heel rustige vrijdagavond, |
|
| windwhisper: | Vrijdag, september 04, 2015 21:38 |
| ja puur in de herfst van het leven geschreven en gegeven | |
