er onttrekt zich nooit ook maar één dag
aan de strengheid van kalendercijfers
gelukkig hebben we een schrikkelhuid
van vel over been, een pas op de plaats
opnieuw werpt het voetlicht een kronkelende
schaduw over stenen vloeren zonder zon
we zien de straat die zich uitrolt tot platte
naaktheid, verlaten van regen en beschutting
het wachten is op de mantel van avondfluweel
die alle scherpe randen aan het oog onttrekt
wanneer schimmen de hersenen
waaraan is nog te ontkomen?
als, dan,
mitsdien. Een alles omvattend algoritme
laten we tussentijds in dit tanende licht
nog snel de maaltijd gebruiken
zodat we onszelf niet achterlaten
met een lege maag
misschien kunnen we zelfs nog even blijven
- tussen werkelijk en tijdelijk