ik ben moeilijk
altijd al een moeilijk kind geweest
een kind met een gebruiksaanwijzing – dat was de positieve benadering
maar de gebruiksaanwijzing is zo vaak geworden
tot een misbruikaanwijzing,
tot in de puntjes uitgewerkt hoe je mij kon raken,
kwetsen, vertellen wat ik fout deed en nooit toe in staat zou zijn
goed bedoelde etiketjes als zwaar geschut
daar waar ik het meest nodig had
dat mensen zich aangewezen voelden
de moeite namen zich te verdiepen
hoe ze met mij in contact konden komen
- het contact wat ik nu zo angstvallig
noodgedwongen op afstand houd
Niet omdat ik bang ben voor de kwetsingen
of eenzaamheid
maar omdat ik bang ben voor de ander
dat omgaan met mij hun verwoesting zal betekenen
ik doe hen pijn ondanks machteloze, wanhopige pogingen
dat te voorkomen
ik verander onschuldige, mooie mensen in daders
omdat mijn aanwezigheid ze overspoelt
overvalt
met frustratie en wanhoop
stoppen slaan door
gescheld, uitdelen van klappen en schoppen
ik lok het uit
mijn ademhaling fluistert erom

het spijt me dat je je rot voelt
als je me gaf wat ik verdiende
een klap ter correctie
of een flinke scheldpartij
ik had niet op de grond moeten gaan liggen
die keren dat jij over me heen walsde
het is mijn schuld
had ik er maar niet nog steeds
moeten zijn

15-09-15