Aandacht.
Aandacht.
Aandacht , steeds aandacht
Aan het duist’re
Alsof het goede er niet toe doet
Herhaling volgt
Na de herhaling
Die zo de denkpatronen voedt.
Alsof er geen
Geluk en blijdschap
Opstralen in de maatschappij
Een enkel tasje
Gewoon vergeten
Zweept op tot ongekende makelij.
Eén telefoontje
Stopt het leven
Van dorp of stad of stadion
Een massa angst
Omringt de dagen
Lijkt vaak een opgeblazen ballon.
Het is niet niks
Als vrije mensen
Gedood zijn in een waan moment
Doch niet een basis
Dat miljoenen
Zich plaatsen in die angst als trend.
’t Geweld in and’re
Werelddelen
Zo gruwelijk glijdt langs ons heen
Doch zo dichtbij
Drukt ons ter neder
Op onze maag als zware steen.
th
Reacties op dit gedicht
| juffie: | Donderdag, november 19, 2015 19:50 |
| Het is zo vaak het donker dat te overheersen lijkt Maar t is altijd daardoorheen dat een (klein) lichtje prijkt |
|
| Willem B. Tijssen: | Donderdag, november 19, 2015 17:42 |
| Het hele leven bergt risico's in zich, het ene groter dan de ander. Laat de risico's ons niet bergen en voor al vertrouwen houden in elkander. | |
| Anneke Bakker: | Donderdag, november 19, 2015 11:09 |
| Angst en geweld gaat zo ons leven beheersen, ik huiver bij die gedachte, we wachten af. Goed verwoordt Teun. Warme groet. Anneke |
|
| Mamke: | Donderdag, november 19, 2015 09:54 |
| Ja, dat is het denk ik, het komt zo dichtbij... Beangstigend! Vreselijk en niet te geloven... | |
Over dit gedicht
| Auteur: teun hoek |  
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 19 november 2015 | ||
| Thema's: | ||