en ook de mensheid wens ik vrede
Parijs is die stad die het leven heeft verlaten
om over liefde, licht en vrijheid na te denken
terwijl de wereld ondertussen aan zichzelf
- en eindelijk nemen wij 't serieus -
openlijk de oorlog heeft verklaard
wij vouwen vrede als een boom
stelen de hemel alle kronen
en spannen hen over de lege borstkarkassen
in onze zakken 't bloed van de onschuldigen
in onze hoofden alle vooroordelen
ook ik wil gaan al kom ik later (zei ik hen)
omdat ik mee gestorven ben
breng 'k alle doden mee die ik op 't scherm zie
bekijk de hoofden die nog altijd schreeuwen
al is hun toon nu uitgeschakeld
hen leen 'k mijn stem opdat zij kunnen spreken
de mensen zich weer hopelijk verstaan
een ieder weer vrijmoedig, blij mag zijn
en weten mag dat goden liefde preken
dat voor ons allen bloed hetzelfde kleurt
en tegen hen die stierven
fluister ik troostende woorden
vraag hen te slapen in serene rust
en ook de mensheid wens ik vrede
sunset 19-11-2015
Over dit gedicht
| Auteur: sunset | 
|
|
| Gecontroleerd door: michris | ||
| Gepubliceerd op: 19 november 2015 | ||
| Thema's: | ||