Tranen rollen over haar wangen van verdriet
Maar niemand die het ziet
Ze heeft zoveel pijn vanbinnen
Maar dat kan precies niemand minnen

Ze weet niet meer wat ze moet doen
Moet ze haar iets zelf aandoen
Of moet ze net niet opgeven
Maar vechten voor haar leven

De angst wordt haar allemaal te veel
Want telkens weer wordt het een tafereel
Ze vecht, vecht en vecht
Maar toch gaat het maar steeds slecht

Ze komt uit haar schulp
En ze wilt hulp
Ze heeft terug moed
Maar niemand beseft het goed

Hulp, depressie, angst … wat zijn dat voor woorden
Dat is toch meer voor gestoorden
Dat is de reactie die ze krijgt van iedereen
En ze voelt zich weer helemaal alleen.

Ze weet niet meer wat ze moet doen
Moet ik nog vechten of moet ik me mezelf iets aandoen?