Witte rozen.
Witte rozen.22 nov.2015
Bij ied’re naam
één witte roos
als symboliek die haar doet spreken
van smetteloos zijn
bij God hier boven
verlost van alle aardse gebreken.
Wij gedenken hen
in één boeket.
Uniek als ieder mens uniek is.
Hun naam klinkt
vol herinnering
weet hebbend van een groot gemis.
In woord en daad
klinkt de herkenning
van ‘t leven dat dood overstijgt.
Wij lieten los.
de pijn zal blijven
waar liefde tot vertroosting neigt.
Bloembladen
voegen zich te samen
tot één geheel . vormen zich tot roos
zoals wij ons één
gemeenschap voelen
die dankbaarheid uit pijn verkoos.
De roos vergaat
zoals ’t aardse leven
doch witte reinheid blijft in beeld
van hen die ons
zo lang omringden.
Is op Gods eeuwigheid gesteeld.
th
Reacties op dit gedicht
| Hans Winter: | Zondag, november 22, 2015 17:51 |
| wit is de roos die bloeien wil, als 't even meezit, tot in de beginnende winter, waar een reine herinnering rijst, ons boeit, van ons wachten wist. hans |
|
| Willem B. Tijssen: | Zondag, november 22, 2015 17:40 |
| Niet vergeten wat zich met indruk heeft geplant in ons brein en zich voortplant in nieuw leven zodat we steeds eendachtig zijn. | |
| Mamke: | Zondag, november 22, 2015 12:47 |
| Prachtig mooi gemis beschreven... | |
| Janny Scheybeler de Jonge: | Zondag, november 22, 2015 11:54 |
| ja mooi | |
| Anneke Bakker: | Zondag, november 22, 2015 10:44 |
| Straks zullen ook die rozen verwelken maar de liefde en het gemis blijven bestaan. Zonnige groet en mooie dag samen. Anneke |
|
Over dit gedicht
| Auteur: teun hoek |  
|
|
| Gecontroleerd door: michris | ||
| Gepubliceerd op: 22 november 2015 | ||
| Thema's: | ||