dor
Mijn huid kent de wind,
die in klaagzangen rond mijn
vingertoppen raast.
Zij huivert, schreeuwt,
maar vergaat in het
drasse puin waar woorden
slechts vretend aan oude
lichamen in dorre akkers
van de ziel woelen. Haar tong
breekt, en klettert in koren
Velden beschrijven langs
de uitgestrekte horizon hoe
mistroostig verlangen vandaag
over haar lijf sijpelt als de regen
van gisteren. De stilte spuwt haar
tere lijf in wanhoop uit, waar
zij in kieren kermen zal en
huilend door huizen zoekend
sterft ze weer zonder vaarwel
te zeggen.
Haar omarmend rits ik
mijn jas rits dicht,
en loop maar verder.
die in klaagzangen rond mijn
vingertoppen raast.
Zij huivert, schreeuwt,
maar vergaat in het
drasse puin waar woorden
slechts vretend aan oude
lichamen in dorre akkers
van de ziel woelen. Haar tong
breekt, en klettert in koren
Velden beschrijven langs
de uitgestrekte horizon hoe
mistroostig verlangen vandaag
over haar lijf sijpelt als de regen
van gisteren. De stilte spuwt haar
tere lijf in wanhoop uit, waar
zij in kieren kermen zal en
huilend door huizen zoekend
sterft ze weer zonder vaarwel
te zeggen.
Haar omarmend rits ik
mijn jas rits dicht,
en loop maar verder.
Reacties op dit gedicht
| Pbouwknegt : | Maandag, november 30, 2015 07:00 |
| Sterk gedicht en graag gelezen | |
| september: | Zondag, november 29, 2015 20:29 |
| Bijzonder goed en sterk gedicht. Heel mooi. Liefs | |
Over dit gedicht
| Auteur: Dennis Valkruid | 
|
|
| Gecontroleerd door: michris | ||
| Gepubliceerd op: 29 november 2015 | ||
| Thema's: | ||