Leven met pijn
en toch doorgaan,
trachten sterk te zijn,
verberg die eenzame traan!
Een teken van het verdriet,
en de zwakte misschien.
De hoop die je verliet,
laat het niemand zien!
Verloren in het eigen leven,
zet het op; je masker, je vrolijke gelaat!
Vechtend om de moed niet op te geven,
verberg die enorme zelfhaat!
Laat mensen geloven,
dat er niets is gebeurd.
Laat niets merken van de diepe kloven,
waarin je zit, de diepte die je leven zwart kleurt.
De waarheid kunnen ze niet aan,
het medelijden in hun ogen te zwaar om te dragen.
Dus dapper zullen we doorgaan,
trachtend zo weinig mogelijk te klagen.
Omring je met mensen om je heen,
maar laat ze niet te dichtbij komen.
Uiteindelijk sta je in je strijd toch alleen.
Wat je wil, daar kan je alleen maar van dromen.
Maar, verlaat dit leven niet,
dat is wat we je smeken.
Want, ondanks het grote verdriet
en de vele gebreken;
is het toch de moeite om nog even hier te blijven.
Wij