Nog steeds ben je wel is in mijn hoofd.
Minder luid, minder aanwezig en redelijk gedoogd.
Verdriet, woede of gemis is niet wat mij aldoor meer kwelt.
Wel de laatste hoop aan de horizon die uiteindlijk smelt.

Hoop op iets voor elkaar kunnen betekenen.
Zodat we soms op elkaar kunnen rekenen.
Dit was het enige wat ik op z'n minst had gewild.
Uiteindelijk kwam het andere uiterste en dit voelde voor mij niet erg mild.

Wat ik nu weet, wist ik toen niet.
Wat ik nu weet, is ook niet iets wat jij ziet.
Het brengt in mijn leven echt verandering tot stand.
Eindelijk is het zoals het hoort en voelt het niet meer alsof het brand.

Jarenlang die brandende vraag.
Jarenlang dat gekuch en geklaag.
Jarenlang die zoektocht
Jarenlang, ik ben blij dat ik het mocht.

Nu lijk ik mijn antwoord te hebben gevonden.
Het zal even duren, maar ik hoop dat dit gaat leiden tot het hele van vele wonden.
Ik hou mijzelf het liefst nog een slag om de arm.
Hoe het ook gaat lopen, ik voel mij nu in ieder geval goed en warm.

Ik moet zeggen dat ik wel ontzettend nieuwsgierig ben.
Want dit is iets van mijzelf dat ik helemaal niet ken.
Ergens ook een klein beetje angst op dat het mis zal gaan.
Deze angst vertelt mij niet waar ik wel of niet kan staan.

Rust en geduld brengen mij nu denk ik op de juiste plek.
Helaas wil jij daar nooit meer bij zijn, hoe hard ik ook aan je trek.
Daarom is het goed dat wij nu beide rust hebben gevonden.
Want dat getrek en gedauw is eeuwig zonde(n).

Ik weet niet of ik je onwijs mis na de laatste tijd.
Ik heb nooit echt onderzocht wat jij voor mij betekent en dat geeft spijt.
Ik heb het nooit echt geprobeerd.
Uiteindelijk ben jij toch de gene die mij voor altijd heeft geïnspireerd.

Ergens spijt voor hoe ik deed.
Ergens was er ook iets waarvan ik niks wist en daarom vermeed.
Gelukkig lijkt dat nu anders te zijn.
Eerlijk gezegd vind ik dat ontzettend fijn.

Ps. Gewoon even een uitlaatklep.