Toen de liefde begon af te brokkelen,
en ik van alles probeerde om het alsnog bij elkaar te sprokkelen, toen brak ik.
Al die onrust, al die ruzie, al die onzekerheid
ik wilde je niet kwijt, maar mijzelf kwijt raken, was ik naar alles al helemaal niet van plan.

Want werk liep goed, thuis ging het redelijk, met al mijn lieve vriendschappen op afstand ging het ook goed.
Dus mijzelf weer opnieuw kwijtraken, ik kon het niet veroorloven.

Ik koos voor mijzelf.
Ik pakte mijn oude leven, voor jou weer op.
Stortte mij vol overgave weer op Jiu-Jitsu,
Scrapbooking en vrienden uitjes. Alles waarin jij mij tegen hebt gehouden, ging ik doen.
Wandelen, fietsen, genieten van de kleine dingen, en van alles wat erbij ingeschoten was.

Ik besloot ook om meteen weer in het vliegtuig te stappen.
Helemaal alleen, geen vrienden mee, alleen ik, en een groep onbekende.

Zenuwachtig door de douane, daag pap en mam,
Snotterend, hoestend het was geen gezicht
zat ik in het vliegtuig bij de raam met fantastische uitzicht.

15 dagen zon, zee, strand,
Het een nog mooier dan het andere,
huilend op de hotelkamer, van geluk,
want ik had het allemaal aan mijzelf te danken.

Ik besloot ook, dat ik zo snel mogelijk toe was aan de volgende stap,
een eigen appartement/woning.
Eenmaal thuis, vol energie, daar gaan zoeken.

Ik durfde inmiddels wel niet meer te dromen,
te vaak teleurgesteld, maar was er van overtuigd dat mijn tijd zou komen.

En daar was het dan, laatste dag van 2015, kreeg ik de sleutel van mijn eigen appartement.

Weer een stap dichterbij een eigen leven,
in mijn eigen ruimte, in mijn tijd.
Doen en laten waar ik mij goed bij zou voelen.

En nu zit ik met een glimlach dit te typen,
en kijk ik vol trots terug op een rollercoaster van emoties in een half jaar tijd.
Maar ik had ze voor geen goud willen missen.

Want het moment waarop ik voor mijzelf koos, was dan wel het meest pijnlijke, en zwaarste tot nu toe, maar ik
ben er alleen nog maar sterker uit aan het komen.
Iets wat ik tot op vandaag dan weer niet had durven dromen.