Uit elkaar.
Kleurenfotos vervagen naar grijs,
herinneringen vallen als flarden uiteen.
Acht jaar knalt in een klap uiteen.
Ik ken je niet meer.
Energie eindigt in eindeloze vermoeidheid..
een strijd begonnen die niet te winnen is.
Schuldgevoelens knagen en knagen..
tegelijkertijd staat mijn trots in de weg.
Wanneer koos ik echt voor mezelf?
Heb ik dat ooit gedaan?
Tegenstrijdige gedachtes komen als eb en vloed..
wat hoort bij mij?
Dichtbij mezelf willen blijven in deze strijd..
maar ben ik mezelf al niet verloren?
Hard, vinnig, overstuur, paniek, boos en intense verdriet..
ze volgen elkaar op laten mij achter in verwarring.
Waar doe ik goed aan?
Gevoelloosheid, op het punt staan van instorten..
maar doorgaan in standje overlevingsdrang.
Ingewikkeld, draden die ontzettend in de knoop zitten.
Familiebanden vervagen, verzwakken.
angst om alles kwijt te raken.
Doe ik het goed?
Niemand willen kwetsen..
Maar automatisch gebeurd het vanzelf.
Als ik kies voor mezelf maak ik anderen ongelukkig.
Reacties op dit gedicht
| Sipporah: | Maandag, maart 21, 2016 16:07 |
| Heel mooi, herken ik bij mezelf; heb het ook meegemaakt. Mooi verwoord. Ook al denk je van niet, ergens, hoog in de lucht schijnt een lichtje als teken van hoop! liefs | |
| Avr: | Zondag, maart 20, 2016 13:39 |
| En als je niet kiest voor jezelf, blijf je samen ongelukkig! Sterkte gewenst! Heel mooi verwoord gedicht, mvg Avr | |
| september: | Zondag, maart 20, 2016 12:26 |
| Goed inzichtelijk gedicht in wat er gevoeld en beleeft wordt. Vaak komt dit beleven na jaren, alsof verstrikking( of verbondenheden) en het eigen ik op gespannen voet met elkaar zijn komen te staan. Ik hoop dat je het onderscheid kunt maken tussen wat van jezelf en de anderen is om bij jezelf te blijven te midden van de ander(en). Draden ontwarren zeg maar, dan komt wellicht de helderheid vanzelf. Liefs | |
Over dit gedicht
| Auteur: Animola_* | 
|
|
| Gecontroleerd door: Brenda | ||
| Gepubliceerd op: 20 maart 2016 | ||
| Thema's: | ||