Spreid mijn armen en strek mijn rug,
voel de wind door mijn haren en sluit mijn ogen.
Luisterend naar de regen blijf ik staan,
hoor het eenzame geluid van mijn tranen.
Ik hoor je roep en voel de regen op mijn huid.
Stil blijf ik staan en huil diep van binnen.
Het geritsel van de bladeren die zacht je naam fluisteren.
Zoals ik hier sta, bevangen door de regen.
De kou doordringt mijn lichaam, ik begrijp niet en wil niet begrijpen.

Als wij al doorzien waarom doorzien anderen dan niet.
Eindelijk begint de theatrale maskerade te bladeren.
Laag voor laag worden de sporen zichtbaar en komt het portret tot leven.
Signalen zichtbaar, worden opgemerkt en op de achtergrond iets mee gedaan.

Kan ik ademen? Eindelijk kan ik ademen.
Zij die mij het dierbaarst zijn en mij geven waarvoor ik leef. Na lang en machteloos aan de zijlijn te hebben gestaan weet ik nu dat hoop zijn doel zal bereiken.
Nu weet ik dat er ooit een moment zal komen dat ik al mijn woorden waar kan maken en mijn oneindige liefde en ongelijke strijd voor mijn kinderen niet voor niets is geweest. De waarheid zal boven water komen.

De regen valt langs me af en toch blijf ik staan met gespreide armen en gestrekte rug. Met mijn hoofd verheven en gezicht omhoog lach ik in de regen die mijn kleren doorweekt en mijn lichaam verstrengeld van de kou.
Ik sluit mijn ogen en draai lachend rond de schreeuw die mijn hart verlaat laat de tranen vloeien.

Met kracht hoor ik de woorden in mijn hoofd maar ik weet nu dat het niet altijd zal blijven regenen. Al mijn energie is niet voor niets geweest en het zal ooit eindelijk, maar dan ook eindelijk gaan stoppen.

Vallend op mijn knieën in de modder, voel ik de lasten van mij afglijden en kan ik het verleden echt achter ons laten en samen richten op de toekomst.