en wij, wij trotseren goden
voeten slapen in heidevelden
het wordt laat, de nacht ontwaakt
naar ons loensen ogen van hazelwormen
traag als lava kruipt d’ avond, kroont jouw mond
spint mijn hart tot goud in je armen
en jij streelt zacht mijn lijf
de ochtend loopt koud over mijn rug
mijn ogen smeken jou
liefkozen jouw warme huid
tot plots de dag opstaat
als vogelschrik in ’t land
zich naar ons toe wendt
en wij, wij trotseren goden
sunset 17-04-2016
Reacties op dit gedicht
| sunset: | Dinsdag, april 19, 2016 20:16 |
Willem B.Tijssen en M-Rose, Dank jullie wel voor het lezen en reageren en geniet van een vreugdevolle dinsdagavond. Warme groetende genegenheid, |
|
| M-Rose: | Zondag, april 17, 2016 12:04 |
| precies : als het oog van Osiris en je ziet poëzie tot in Het boek der Poorten | |
| Willem B. Tijssen: | Zondag, april 17, 2016 11:12 |
| heel mooie liedespoëzie. | |
