Alleen...
Ik kijk om me heen,
de regen valt, monotoon klinkend
De klok slaat elf keer, het is kil en donker,
ik loop door stille straten, helemaal alleen
Ik kijk om me heen,
in de verte hoor ik het verdwaalde geblaf van een hond
De duisternis omklemt me, terwijl de regen cynisch lacht,
ik ben onderweg, wist ik maar waarheen
Ik kijk om me heen,
mijn voetstappen klinken als een eindeloze echo
Ik ben op zoek, op zoek naar een lichtpunt,
Omarmd door de elementen, denkend aan haar, maar toch alleen
Reacties op dit gedicht
| slaaf Jacob: | Maandag, april 25, 2016 23:14 |
| Sterkte en dat iets vind van licht zodat jouw licht niet zal verdwalen. | |
| Avr: | Maandag, april 25, 2016 19:07 |
| Zeer mooi en gevoelig verwoord! Sterkte! mvg Avr | |
Over dit gedicht
| Auteur: Hajduk | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 25 april 2016 | ||
| Thema's: | ||