als sneeuw op warme huid
het licht van maan vloeit in de nachtelijke schoot
en ‘k hunker mij reeds naar de jouwe
jouw ogen zijn mij oceaan
en ik de stroom die er in uitmondt
naakt zijn mijn dromen, nog onschuldig zoet
val ik in wolken en verzink
als sneeuw op warme huid
versmelt ‘k met jou in zwoele stonden
zoals de bloesems van Japanse kerselaren
die al mijn paden zomen
zacht stil en nooit de zomer moe
word ik gedragen door melancholie
en door de warme winden
waarin ik jou tot bloei mag brengen
met liefdevolle handen
heel simpel om jouw geur
op elke centimeter vel te proeven
en hoe ik hou van zalige vermoeide dagen
het ritselen van bladeren in de bomen
met in mijn hart een eeuwige liefde
die ik mag delen met de wereld
sunset 25-05-2016
Reacties op dit gedicht
| sunset: | Woensdag, mei 25, 2016 15:45 |
wervelende regenboog, Avr en slaaf Jacob, Dank jullie wel voor jullie lezen en heel fijn reageren en geniet van een vredige woensdagnamiddag. Warme genegen groet, |
|
| slaaf Jacob: | Woensdag, mei 25, 2016 10:39 |
| Mooi sunset die eeuwige liefde om te delen met de wereld in dit gedicht. Groetjes en geluk. | |
| Avr: | Woensdag, mei 25, 2016 09:49 |
| De liefde, en de liefde voor de natuur weer zo mooi samengebracht! Om bij weg te smelten! mvg Avr | |
| wervelende regenboog: | Woensdag, mei 25, 2016 09:32 |
| een gedragen poëtische uiting van liefde... heel mooi verwoord fijne dag Sunset wr |
|
