Niemand meer
Ik geloof niemand meer,
En ben bang voor de schaduw,
Die huist in de huizen
Waar ik nog niet was,
Geweest ben ik zeker,
Met mijn hoofd geheven,
M'n borst recht vooruit en
Strak in de pas,
En nu ken ik enkel,
Nog donkere hoeken,
En het zacht gefluister
Van diep in de nacht,
Dan herken ik mezelf,
Het liefst in jou ogen,
Een voorzichtig moment
Waar je aan me dacht...
En ben bang voor de schaduw,
Die huist in de huizen
Waar ik nog niet was,
Geweest ben ik zeker,
Met mijn hoofd geheven,
M'n borst recht vooruit en
Strak in de pas,
En nu ken ik enkel,
Nog donkere hoeken,
En het zacht gefluister
Van diep in de nacht,
Dan herken ik mezelf,
Het liefst in jou ogen,
Een voorzichtig moment
Waar je aan me dacht...
Reacties op dit gedicht
| slaaf Jacob: | Maandag, mei 30, 2016 10:00 |
| Angst is een slechte raadgever.leven is ook de pijn durven pakken. Vertrouwen kunnen wij alleen in onszelf vinden of in God. Mooi gedicht sterkte groetjes en geluk. |
|
| Roselynn: | Maandag, mei 30, 2016 07:06 |
| Donker... met echt dat ene lichtpuntje... net zoals het begin van deze dag... |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Roel van Aerde | 
|
|
| Gecontroleerd door: Brenda | ||
| Gepubliceerd op: 29 mei 2016 | ||
| Thema's: | ||