Ver verleden
Ik lees de brieven, de teksten van toen
proef wat ze nu met mij doen
Ik zag nog geen menselijk kwaad
en zie nu het klopt niet al wat er staat
Woorden liepen er vast als een wiel
draaiend in de motor van mijn ziel
De zuurstof werd langzaam vervuild
klemmend in mijn keel die zachtjes huilt
Het zijn de beelden, de gestalten van weleer
ze zijn er nog en toch ook niet meer.
proef wat ze nu met mij doen
Ik zag nog geen menselijk kwaad
en zie nu het klopt niet al wat er staat
Woorden liepen er vast als een wiel
draaiend in de motor van mijn ziel
De zuurstof werd langzaam vervuild
klemmend in mijn keel die zachtjes huilt
Het zijn de beelden, de gestalten van weleer
ze zijn er nog en toch ook niet meer.
Reacties op dit gedicht
| september: | Zondag, augustus 21, 2016 20:52 |
| Ik ben het met Aquarel eens, een heel mooi gedicht dat raakt in ontroering. Liefs | |
| Aquarel: | Zondag, augustus 21, 2016 20:34 |
| Heimwee naar de tijd dat je nog geen menselijk kwaad zag, ontroerend. Liefs, Aquarel |
|
| Avr: | Zondag, augustus 21, 2016 19:20 |
| en toch ook niet meer! Goed om te lezen! Mooi verwoord! mvg Avr | |
Over dit gedicht
| Auteur: Jose van Rosmalen | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 21 augustus 2016 | ||
| Thema's: | ||