waar in Toscane tijd stil staat
olijfbomen huizen naast de smalle wegen
bewaken ruïnes van een glansrijk verleden
zij zijn een leger van grijsaards met slangen
waaraan op 't einde plastieken flessen hangen
laten water parelen over het stof
wij lopen beide gearmd in een goot
tot waar zij breekt en zich de heuvel
glooiend in de diepte gooit
over dorre leeg geoogste velden
alsof de aarde mens heeft uitgewezen
alsof het nimmer is geweest
het kreunen van gebogen ruggen
wij zoeken evenwicht en klampen ons
vast aan afbrokkelend gesteente
- niets leeft hier verder dan door ons -
verwonderen ons hoe lang de kalk
zijn sporen op de handen achterlaat
voor ons bewaard tegen 't vergeten
sunset 27-10-2016
Reacties op dit gedicht
| Clarice: | Donderdag, oktober 27, 2016 20:19 |
| Heel mooi gedicht! Zou zo naar daar willen ;) Gts, Clarice | |
| Janny Scheybeler de Jonge: | Donderdag, oktober 27, 2016 15:24 |
| een geweldig mooi schrijven | |
| sunset: | Donderdag, oktober 27, 2016 13:20 |
teun hoek, Dank je wel voor je lezen en reageren en ben het volmondig met je eens. Vriendschappelijke groet en heel prettige donderdagnamiddag, |
|
| teun hoek: | Donderdag, oktober 27, 2016 10:29 |
| een schitterend gebied om herinneringen van te bewaren. th |
|
Over dit gedicht
| Auteur: sunset | 
|
|
| Gecontroleerd door: michris | ||
| Gepubliceerd op: 27 oktober 2016 | ||
| Thema's: | ||