herfst op het water
herfst op het water, onzichtbaar
grijs is de oudste kleur van de wereld
uit zee stijgen de meeuwen op
alle tien seconden golfbreekt
vanuit verstening sproeiend het zilte nat
over het knarsend zand
leeg het strand, zo ver het oog reikt
willen wij de eersten zijn
die ingeduffeld wandelen langs de waterkant
en lang nadat wij weg zijn
schuiven in het duister golven
nog steeds schuimkoppen aan land
sunset 01-12-201
Reacties op dit gedicht
| sunset: | Donderdag, december 01, 2016 23:09 |
wervelende regenboog, Avr en Clarice, Dank jullie wel voor jullie lezen en heel mooi reageren en geniet van een vredige donderdagavond. Lieve groetende genegenheid, |
|
| Clarice: | Donderdag, december 01, 2016 21:52 |
| Je schrijft heel mooi. Een verlaten strand heeft ook wat.. Gts, Clarice | |
| Avr: | Donderdag, december 01, 2016 19:29 |
| Kan je benijden, om je mooie poëzie schrijven! mvg Avr |
|
| wervelende regenboog: | Donderdag, december 01, 2016 18:11 |
| de zee in constante cadans en daar mogen wij fijn van genieten! |
|
| sunset: | Donderdag, december 01, 2016 14:07 |
juffie, Dank je wel voor je lezen en je heel fijn reageren. Nog een prettige donderdagnamiddag en warme genegen groet, |
|
| juffie: | Donderdag, december 01, 2016 13:43 |
| beeldend...ik voel, ruik en proef de sfeer | |
