Beren paaien
Beren paaien
een beer wou mij bijten
misschien wel uiteen rijten
ik stond stokstijf ten lande
hij trok mijn ransel uit mijn handen
ik trilde tot in mijn benen
het schaamrood op mijn schenen
bijna was ik dood
gelukkig had ik brood
die nacht kon ik slaap niet vatten
ik schrok reeds van de roep van katten
uiteindelijk viel ik in slaap
na vijf tot tien keren gaap
nu ga ik nog naar hetzelfde land
draag altijd een broodzak in de hand
telkens ik een beer zie geef ik de zak
’s morgens staan er tien onder het afdak
ela
Reacties op dit gedicht
| wervelende regenboog: | Dinsdag, december 06, 2016 12:39 |
| haha je bent lokaas leuk deze |
|
| Janny Scheybeler de Jonge: | Dinsdag, december 06, 2016 08:08 |
| leuk edward | |
Over dit gedicht
| Auteur: ela |  
|
|
| Gecontroleerd door: ela | ||
| Gepubliceerd op: 06 december 2016 | ||
| Thema's: | ||