Ik kijk naar beneden,
en zie alleen maar zwart,
toch zal ik moeten springen,
maar straks is mijn landing hard.
Ik ben bang,
bang voor wat er beneden is,
ik weet niet waar ik uitkom,
want alles wat ik zie is duisternis.
Toch zal ik moeten,
want ik sta al op de rand,
ik moet gewoon diep ademhalen,
en weten dat ik uiteindelijk goed land.
En als ik dat dan doe,
dan zal de controle verdwijnen,
niks zal nog als anders gaan,
ineens kleur ik buiten de lijnen.
Dingen zullen gaan veranderen,
en soms doet dat pijn,
maar als ik het red,
dan zal het uiteindelijk beter zijn.