in haar, liefdeloosheid
eenzame sterren
glinsteren ver
in donkere hemel
onder haar gewelf
buigt zich de stad
in lege straten
woont liefdeloosheid
valt geluidloos regen
in glans van lantaarns
vloeien straatstenen
in droeve stromen
zonder enige richting
dode vensters verblinden
vergeten de mens
in deze waterdruppelende nacht
koude tranen bevochtigen
elk vergeten gelaat
de maan schrijft een gedicht
op witte lippen
een eeuwig zwijgen
sunset 16-02-2017
Reacties op dit gedicht
| sunset: | Woensdag, februari 22, 2017 08:38 |
Avr, Anneke Bakker, Dank jullie voor jullie lezen en reageren en geniet van een heel rustige woensdag. Warme genegen groet, |
|
| Anneke Bakker: | Donderdag, februari 16, 2017 17:25 |
| Liefdeloosheid in fraaie poëzie gevat. Mooie avond Sunset. Anneke |
|
| Avr: | Donderdag, februari 16, 2017 16:16 |
| Een droef mooi schrijven,sunset! mvg Avr | |
