vuilgrijze strepen bedekten de hemel
witte wolken werden lichtroos
de maan was niet langer een wassende
sikkel maar de hand des doods
zwarte dikke lijnen doorhaalden de zon
en sterren verpulverden tot hoopjes stof
de as kraakte en brak in tweeën en niemand
wist meer dat er ooit tijd had bestaan
een blauwe auto kleurde paars door
een stroom van rood levensvocht
en ik hield je stevig vast
mijn handen wouden je niet loslaten
niet laten gaan naar het hemelse licht
een laatste blik doorkruiste de ijle lucht
en een traan vervormd van pijn
viel naar beneden maar landde nooit
de stilte werd verstoord door het gekraak
van een hart dat niet kon stoppen met scheuren
van een hart dat nu nog altijd kapot is