Nu het verleden wordt geïsoleerd
en compassie vindt bij het slijten
van gevoelens door het verdriet
vindt de onzekerheid jouw route
en krijgt de weg het hectiek
in perspectief tot definitief.
De horizon schittert in kleur
als jouw avondjurk in violet
dat pronkt in het blauwe uur
in stilte tijdens zonsondergang
wanneer ik mij tot de morgen richt
zonder woord naar de blinde muur.
Jouw portret duurzaam in silhouet
wat mijn schemerlamp verlicht
nog brandend tijdens zonsopkomst
ontwaakt mijn woord voor jou
met open blik tot de brede horizon
waar mijn hart voor eeuwig bonst.