Huilend aan tafel keek je me aan,
Ik keek verveeld toe, wat kon ik doen?
Intussen luisterend naar een gesprek die ik niet kon uitstaan.
Ik keek naar mam, die het totaal niet begrijpt.
Hoe kon ze ook, ze was zo lang geen kind meer.
Over je wang rolde nog een traan.
Ik kreeg hoofdpijn van haar geroep,
denk maar niet dat ik dit voor jou doe broertje.
Een onweer blik moest ik met grote moeite weerstaan.

Ik legde haar uit hoe het tegenwoordig werkt op school.
Ik zag je dankbaar kijken, tot het moment dat ik 3 woorden zei:
Ik haat mezelf.
Sorry broertje, maar je weet niet wat er omgaat in mij.
Net zozeer als mam, die me verbaasd aankeek.
Toch was het moment van stilte snel voorbij.
Toen me gevraagd werd waarom.
Ik ben een vreselijk persoon, leg ik uit.
Lang geleden dat ik iets eerlijks zei tegen jullie allebei.

Mam je kunt me wel vertellen,
dat een persoon op een bepaalde manier werkt,
Maar ik ben altijd anders geweest.
Of is dit pas de eerste keer dat je het opmerkt?

Nu zul je er een probleem van blijven maken,
Dit is de reden waarom ik jullie niks vertel,
Jullie zijn de personen waar ik het meest geirriteerd bij zal raken,
Dus hier is een voorstel:
Laat me met rust.
Dankjewel