Weetje mam,
soms denk ik dat het mijn schuld is,
dat jullie niet meer bij elkaar zijn.
Dat bij een ruzie met 1 van jullie,
de ander mijn kant koos,
dat zoiets jullie tegen elkaar opzette,
als ik maar even niet oplette.

Of ik wil denken dat iemand mijn kant koos,
ik zou het niet weten,
ik zie het alleen in films.
Ik kan me namelijk weinig herinneren,
van dat jullie ooit samen waren.
Ik heb die herinneringen,
niet kunnen bewaren.

Als ik dan in een boek lees dat iemand een scheiding ervaart,
kan ik me niet voorstellen dat het erg is.
Oké, je ouders maken ruzie,
ga gewoon op je kamer zitten, een film kijken.
Das eigenlijk juist nice, kun je niet gestoord worden.
Hoef je gelijk niet te horen hoe je ouders zeiken.

Ik vraag me soms echt af hoe dat is,
Een heel gezin hebben.
Is dat leuk? Gezellig?
Is het zoals in films, samen een spel spelen enz?
Zou ik anders zijn, als jullie bij elkaar waren gebleven ?
Zou ik me dan nooit depressief voelen?

Zou ik dan nooit dit gedicht hebben geschreven?