Stapstenen.
Stapstenen.
Soms bent U ver
uit ’t oog verdwenen
wandelen wij eenzaam op de weg
de richting kwijt
wanhopig tastend
zonder gevoel van overleg.
In een vaag weten
naar wij hopen
loopt U toch mee, als toegezegd
want als wij vallen
moet toch iemand
er zijn die onze leden recht.
Zo velen zijn nu
op de vlucht Heer
hebben geen thuis dat op hen wacht
zij stromp’len voort
zoekend naar warmte
in ’t duister van de levensnacht.
Schenk hen en ons
moed af te dalen
in ’t binnenste van heel ons zijn
om te vertrouwen
op Uw almacht
hervonden liefde in de pijn.
Dat wij de schoonheid
weer genaken
in ’t scheppingsbeeld door U hersteld
in ’t Goddelijk lijden
van Uw Zoon Heer
de paassteen wegrolt , die bekneld.
th
Soms bent U ver
uit ’t oog verdwenen
wandelen wij eenzaam op de weg
de richting kwijt
wanhopig tastend
zonder gevoel van overleg.
In een vaag weten
naar wij hopen
loopt U toch mee, als toegezegd
want als wij vallen
moet toch iemand
er zijn die onze leden recht.
Zo velen zijn nu
op de vlucht Heer
hebben geen thuis dat op hen wacht
zij stromp’len voort
zoekend naar warmte
in ’t duister van de levensnacht.
Schenk hen en ons
moed af te dalen
in ’t binnenste van heel ons zijn
om te vertrouwen
op Uw almacht
hervonden liefde in de pijn.
Dat wij de schoonheid
weer genaken
in ’t scheppingsbeeld door U hersteld
in ’t Goddelijk lijden
van Uw Zoon Heer
de paassteen wegrolt , die bekneld.
th
Reacties op dit gedicht
| Willem B. Tijssen: | Dinsdag, april 25, 2017 19:52 |
| Op het moment dat de paasteen in onze beleving weer wordt weggerold van het graf weten we dat de stenen voor het juiste levens pad naar de eeuwige toekomst worden uitgelegd. mooi gedicht. |
|
| september: | Dinsdag, april 25, 2017 19:32 |
| Een heel mooi integer gedicht dat noopt tot een diep naar binnen kijken waar de medemenselijkheid huist. Zodat we de naaste liefhebben als onszelf. Zoals we voor onszelf als we vallen ook kunnen en mogen vertrouwen dat er iemand voor ons is. Althans zo heb ik dit mooie gedicht gelezen. Liefs | |
| Anneke Bakker: | Dinsdag, april 25, 2017 12:53 |
| Ja Teun,Hij is in mijn nabijheid, desnoods draagt Hij mij over de stapstenen, het is het Godsvertrouwen dat ik zal struikelen. Mooi gedicht, heb het weer met respect gelezen. Fijne middag wens ik je. Anneke |
|
Over dit gedicht
| Auteur: teun hoek |  
|
|
| Gecontroleerd door: de redactie | ||
| Gepubliceerd op: 25 april 2017 | ||
| Thema's: | ||