Voor altijd zoek...
Mijn kleintje in de zon,
met krulletjes in haar lach.
Zij is zo mooi, zo lief,
sinds het eerste ogenblik mijn kleine hartendief.
Ik zie haar daar nog zitten in de zandbak,
met een schepje en een emmer,
zonlicht in haar groene ogen,
haar lach, zo onschuldig opgetogen.
Zo komt zij elke nacht in mijn dromen,
om even aan mama te laten zien;
"ik ben er nog",
haar zwarte krullen vallen in mijn gezicht,
het was altijd al zo'n heerlijk wicht.
En even droom ik heerlijk verder,
met het gevoel dat zij nog bij me is.
Pas als ik ontwaak weet ik wat ik mis.
En de dag maakt dan de nachtmerrie,
want zij is weg voorgoed,
en mijn gedachten zijn als een fotoboek,
m'n meissie is voor altijd zoek...
Lieve Eva, ooit zijn wij weer samen...
met krulletjes in haar lach.
Zij is zo mooi, zo lief,
sinds het eerste ogenblik mijn kleine hartendief.
Ik zie haar daar nog zitten in de zandbak,
met een schepje en een emmer,
zonlicht in haar groene ogen,
haar lach, zo onschuldig opgetogen.
Zo komt zij elke nacht in mijn dromen,
om even aan mama te laten zien;
"ik ben er nog",
haar zwarte krullen vallen in mijn gezicht,
het was altijd al zo'n heerlijk wicht.
En even droom ik heerlijk verder,
met het gevoel dat zij nog bij me is.
Pas als ik ontwaak weet ik wat ik mis.
En de dag maakt dan de nachtmerrie,
want zij is weg voorgoed,
en mijn gedachten zijn als een fotoboek,
m'n meissie is voor altijd zoek...
Lieve Eva, ooit zijn wij weer samen...
Reacties op dit gedicht
| evelyn : | Dinsdag, mei 28, 2002 21:20 |
| Dit moet een vreselijk gevoel zijn maar je hebt gelijk: ooit zijn jullie weer samen en kunnen jullie niet meer gescheiden worden van elkaar en haal dan je verloren tijd maar in! Sterkte! Evelyn |
|
| trenke charlotte: | Dinsdag, mei 28, 2002 17:53 |
| Het verliezen van je kind schijnt het ergste te zijn dat je kan overkomen. Als dit gedicht autobiografisch is wens ik je alle sterkte van de wereld toe. Ik hoop dat je man en jij niet van elkaar zullen vervreemden, maar elkaar zullen steunen bij dit gemis. Trenke | |
| relune: | Dinsdag, mei 28, 2002 02:22 |
| ontroerend...verschrikkelijk.. eigenlijk zijn er geen woorden voor. Volgens mij is geen enkel verdriet zo zwaar als het verliezen van je kind. sterkte...en veel liefs relune |
|
| waterval: | Dinsdag, mei 28, 2002 02:02 |
| zo lief en ontroerend...... | |
| Jo Aelmans: | Dinsdag, mei 28, 2002 00:25 |
| Laat mij nou een gedicht geschreven over Adam en Eva, Judith... In gedachten voel ik met jou mee, Judith... Jo. |
|
| sammy de zutter: | Dinsdag, mei 28, 2002 00:17 |
| doltriest je tekstjes blijven me raken mooi geschreven weer | |
Over dit gedicht
| Auteur: Judith de Laat | 
|
|
| Gecontroleerd door: Firebolt | ||
| Gepubliceerd op: 28 mei 2002 | ||
| Thema's: | ||