Zo langzaam
Ik sta niet meer stil.
Mijn hoofd niet meer in het zand.
Ik werk aan wat ik wil.
Maar er is zoveel aan de hand.
Zoveel gedachten.
En veel té veel gevoel.
Alles lijkt zo langzaam.
En overal moet ik op wachten.
Zonder drugs om de verveling te verzachten.
Ze zeggen: “ je moet je hier leren uiten”
In een beschermde omgeving in plaats van buiten.
Ik heb nog zon lange weg te gaan.
De leer om op mijn eigen benen te kunnen staan.
De liefde die ik had.
Hij heeft me veel te hard geraakt.
Misschien ook wel beter.
Want nu heb ik mijn keuze om hier te blijven gemaakt.
Maar alles lijkt zo langzaam.
Reacties op dit gedicht
| Clarice: | Vrijdag, mei 19, 2017 21:38 |
| Soms lijkt het idd alsof alles op volle toeren draait en je zelf in een vertraagd tempo leeft, vaak omđat er veel energie op gaat aan de verwerking van vanalles. Mooi gedicht, gts Clarice | |
| september: | Donderdag, mei 18, 2017 22:37 |
| Mooi gevoelig en inhoudelijk gedicht. Liefs | |
| Avr: | Donderdag, mei 18, 2017 21:08 |
| Alles heeft zijn tijd nodig! Ook een herstel. Wens je sterkte! Mooi, gevoelvol verwoord! mvg Avr | |
Over dit gedicht
| Auteur: WatchingMe! |  
|
|
| Gecontroleerd door: Brenda | ||
| Gepubliceerd op: 18 mei 2017 | ||
| Thema's: | ||