Dakloos themagedicht
Dakloos
Ik heb hem altijd als dakloze geweten.
Al jaren leefde hij op straat.
Gerespecteerd bij zijn vrienden,
met zijn baard en pretlichtjes is zijn ogen,
een dakloze zoals de mensen hem graag zien,
eventjes toch.
De tijd van een toegeworpen munt,
misschien.
Hij verdroeg nog slecht een dak boven zijn hoofd.
Maar hij schrok zich bleek,
die dag waarop hij ook zijn zoon
zag aanschuiven in de winteropvang.
Claire Vanfleteren ©
Ik heb hem altijd als dakloze geweten.
Al jaren leefde hij op straat.
Gerespecteerd bij zijn vrienden,
met zijn baard en pretlichtjes is zijn ogen,
een dakloze zoals de mensen hem graag zien,
eventjes toch.
De tijd van een toegeworpen munt,
misschien.
Hij verdroeg nog slecht een dak boven zijn hoofd.
Maar hij schrok zich bleek,
die dag waarop hij ook zijn zoon
zag aanschuiven in de winteropvang.
Claire Vanfleteren ©
Reacties op dit gedicht
| wijnand.: | Dinsdag, juni 27, 2017 19:37 |
| Zet tot nadenken | |
| Clarice: | Dinsdag, juni 27, 2017 10:43 |
| Droevig! Denk dat je altijd beter voor je kinderen wenst dan voor jezelf... Gts, Clarice | |
| Avr: | Dinsdag, juni 27, 2017 08:09 |
| Triest! Ieder mens draagt een rugzak met zich mee. Droef mooi schrijven!mvg Avr | |
| Willem B. Tijssen: | Dinsdag, juni 27, 2017 00:07 |
| Zo vader zo zoon daar de vrijheid zonder vaste verblijfplaats een keuze kan zijn. realistisch. Uit het leven gegrepen. |
|
| teun hoek: | Maandag, juni 26, 2017 23:11 |
| toch gekoppeld aan weten. th | |
Over dit gedicht
| Auteur: claire vanfleteren | 
|
|
| Gecontroleerd door: Brenda | ||
| Gepubliceerd op: 26 juni 2017 | ||
| Thema's: | ||