een roos voor jou
door de vlakte liep ik naar jouw laatste rustplaats
hoe verder ik stapte, hoe stiller het werd
er was alleen de wind en het geruis van de bomen
tussen het graan groeiden enkele frêle klaprozen
alsof ze daar dekking gezocht hadden
ik plukte er één en legde ze bij jou
want ook jij voerde een dappere strijd
ééntje die je nooit winnen zou
Reacties op dit gedicht
| september: | Zondag, juli 30, 2017 21:11 |
| Een heel liefdevol gedicht en gemis. Het mooie schrijven ontroert en raakt. Om in stilte bij stil te staan. Liefs, sterkte en kracht gewenst. | |
| Aquarel: | Zondag, juli 30, 2017 18:19 |
| Het raakt me. Sterkte, liefs, Aquarel |
|
| Avr: | Zondag, juli 30, 2017 17:14 |
| Een mooi, beeldend en ontroerend schrijven! Sterkte! mvg Avr | |
| Anneke Bakker: | Zondag, juli 30, 2017 16:43 |
| Die ene klaproos symbool van strijdvaardigheid, hoe mooi heb je het hier verwoord. Zonnige groet. Anneke |
|
Over dit gedicht
| Auteur: voor altijd en nooit meer | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 30 juli 2017 | ||
| Thema's: | ||