Sokkel
Hij smeekte haar
Wees mijn bondgenoot,
doorheen de tijd,
de eeuwen voorbij.
Ik draag je op handen,
laat me je sokkel zijn.
Hij nam haar hand,
zoende elke ring
aan elke vinger,
vijf per hand,
en vroeg haar
of zij misschien
zijn vrouw wilde zijn.
Haar antwoord,
na zo'n stilte
waarin zelfs
de kleinste krekel
besluit te zwijgen,
was simpelweg
Wees mijn bondgenoot,
doorheen de tijd,
de eeuwen voorbij.
Ik draag je op handen,
laat me je sokkel zijn.
Hij nam haar hand,
zoende elke ring
aan elke vinger,
vijf per hand,
en vroeg haar
of zij misschien
zijn vrouw wilde zijn.
Haar antwoord,
na zo'n stilte
waarin zelfs
de kleinste krekel
besluit te zwijgen,
was simpelweg
Reacties op dit gedicht
| september: | Zaterdag, augustus 19, 2017 15:53 |
| Sterk gedicht Zeker met de laatste slotregel. Liefs |
|
| Miss_AngelOfFire: | Donderdag, augustus 03, 2017 17:18 |
| ik zie net dat het gedicht niet af is, er moet nog een regel onder: 'Nee, dankjewel' | |
| wytske: | Woensdag, augustus 02, 2017 23:39 |
| grappig, ik lees laat mij je sokkel zijn en zie mijn tuinpot staan op de sokkel, we hebben allemaal een sokkel nodig toch?? | |
Over dit gedicht
| Auteur: Miss_AngelOfFire | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 02 augustus 2017 | ||
| Thema's: | ||