Ik kan echt niet meer
Mijn kracht is zo op en leeg
Ik breng bij mijn begeleiders zoveel teweeg
Ze maken zich zorgen
En ik ook om mezelf
Depressie en eetstoornis zijn er weer
Alles in mijn lichaam doet zo zeer
Ik kan echt niet meer
Mijn gedachten dwalen af
En kilo's vliegen eraf
Ik put mezelf weer uit
Niets maakt mij nog uit
Alles is veel, veelte veel
Ik en mijn lichaam is aan het opgeven
Ik heb mezelf en anderen niets meer te geven
Het is zo op
Ik wil dit leven niet meer
Want ik val terug elke keer weer
Dit gevecht win ik niet nog een keer
Oh echt dit doet zo zeer
Hou op mijn leven te beheersen
Ik breng bij mijn begeleiders zoveel teweeg
Ze maken zich zorgen
En ik ook om mezelf
Depressie en eetstoornis zijn er weer
Alles in mijn lichaam doet zo zeer
Ik kan echt niet meer
Mijn gedachten dwalen af
En kilo's vliegen eraf
Ik put mezelf weer uit
Niets maakt mij nog uit
Alles is veel, veelte veel
Ik en mijn lichaam is aan het opgeven
Ik heb mezelf en anderen niets meer te geven
Het is zo op
Ik wil dit leven niet meer
Want ik val terug elke keer weer
Dit gevecht win ik niet nog een keer
Oh echt dit doet zo zeer
Hou op mijn leven te beheersen
Reacties op dit gedicht
| Hans Winter: | Woensdag, augustus 09, 2017 10:43 |
| mag je dat nog overwegen, jezelf heden laten geven, de zegen van de zon, de koestering waarin ons aller leven eens begon. groetje, hans |
|
| Claudelaire: | Dinsdag, augustus 08, 2017 19:57 |
| Sterkte ! En blijf dichten ! | |
Over dit gedicht
| Auteur: Lunia | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 08 augustus 2017 | ||
| Thema's: | ||