Puinhoop
Waar moet ik toch heengaan
Ik kan dit leven niet meer aan
Ik Ben zo op
Ik geef alles wat ik kan
Maar ga ik zo door wat dan?
Overleef ik het deze keer niet
Nee laat het niet zo zijn
Het geeft mij al zoveel verdriet
Ik kan niet stoppen, nee ik kan het niet
Het is niet meer dat ik er van geniet
Het is roofbouw op mijn lichaam
Ik ga weg heel langzaam
Ik kan niet meer
Ik sta er elke keer weer
Nadenkend over waar ik allemaal aan denk
Ik heb niet meer de hoop
Alles ligt overhoop
Het is een puinhoop
Puinhoop waar ik nooit meer uit kom
Ik voel mij zo stom
Ik weet wel beter
Maar het lukt mij niet het te veranderen
Ik heb al zoveel geprobeert
Het is de ziekte die mij beheerd
Het maakt mij kapot
Ik kan dit leven niet meer aan
Ik Ben zo op
Ik geef alles wat ik kan
Maar ga ik zo door wat dan?
Overleef ik het deze keer niet
Nee laat het niet zo zijn
Het geeft mij al zoveel verdriet
Ik kan niet stoppen, nee ik kan het niet
Het is niet meer dat ik er van geniet
Het is roofbouw op mijn lichaam
Ik ga weg heel langzaam
Ik kan niet meer
Ik sta er elke keer weer
Nadenkend over waar ik allemaal aan denk
Ik heb niet meer de hoop
Alles ligt overhoop
Het is een puinhoop
Puinhoop waar ik nooit meer uit kom
Ik voel mij zo stom
Ik weet wel beter
Maar het lukt mij niet het te veranderen
Ik heb al zoveel geprobeert
Het is de ziekte die mij beheerd
Het maakt mij kapot
Reacties op dit gedicht
| Hans Winter: | Donderdag, augustus 17, 2017 11:38 |
| de last is je houvast, wellicht pas los te laten zodra een ander richtpunt je raken kan, ja dan... hans |
|
| teun hoek: | Woensdag, augustus 16, 2017 17:44 |
| tragisch , doch omzetting van denken moet mogelijk zijn. sterkte . th |
|
