Hier is, ...
"Hier is, in een zeepbel, Iris", schreef ooit een
dichter. Het zwijgen, een zeepbel, zo klaar. Ik ging
zitten als een kind op een blauwe steen, legde
mezelf op je frêle huid, werd lichter,
spatte meteen uit elkaar. "Dag bloem", schreef
ook een dichter in 'Zwijghout'. Opstaan maakt stenen
koud. De wind is gaan liggen. Jij bent gebleven.
Een vrouw en een man zitten vast in het ijs.
dichter. Het zwijgen, een zeepbel, zo klaar. Ik ging
zitten als een kind op een blauwe steen, legde
mezelf op je frêle huid, werd lichter,
spatte meteen uit elkaar. "Dag bloem", schreef
ook een dichter in 'Zwijghout'. Opstaan maakt stenen
koud. De wind is gaan liggen. Jij bent gebleven.
Een vrouw en een man zitten vast in het ijs.
Reacties op dit gedicht
| Hanneke Eirinn: | Dinsdag, mei 28, 2002 21:12 |
| hmm alweer zo droeflottig.. | |
| waterval: | Dinsdag, mei 28, 2002 20:02 |
| prachtig..... ik kom nog superlatieven tekort..... |
|
| charly: | Dinsdag, mei 28, 2002 18:39 |
| Triest hoe relaties eindigen, of eerder niet eindigen, doodbloeden... |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Theo H. A. Slachmuylders | 
|
|
| Gecontroleerd door: Goony | ||
| Gepubliceerd op: 28 mei 2002 | ||
| Thema's: | ||