1 november

Maar éénmaal per jaar
spelen we het klaar,
om aan onze dierbaren te denken,
hen wat aandacht te schenken.

We gaan een pot bloemen neerpoten,
van velen blijven de harten gesloten.
Het is een routine geworden
die akelige prijzen van chrysanten op borden.

Dat aanvaarden… kan ik niet,
niemand die mijn …verdriet ziet.
Dagelijks draag ik mijn dierbaren
in mijn hart.
1 november is daarvan niet de start.

Het hele jaar door, staan foto’s op de schouw.
Al die jaren draag ik zo… mijn eigen rouw.
Ik praat tegen hen, alsof ze nog leven
Voor het slapen gaan, blijf ik staan, heel even.

In gedachten ga ik terug in de tijd,
Denk aan die kleine dingen, zonder spijt.
Sommigen vinden dat ik dat niet moet doen,
waren zij mij niet dierbaar… toen?

Het kerkhof ligt er anders zo verlaten bij,
zelfs in de mooiste maand mei.
Je ziet hier en daar een enkeling,
die oeverloos staart naar dat marmeren ding.

Wordt wakker mensen,
niet die ene dag kan je hen rust wensen.
Laat je hart toe, het verlies te verwerken,
gelijk hoe en wanneer,
aub doe het niet die ene keer!

Wij zijn de volgende in de rij en dat beseffen
wij nog niet.
Zou jij het leuk vinden, dat je in een heel
jaar niemand ziet?

Ik zet een kaars bij hun foto en zeg hen
elke avond slaap wel.
Ik heb zielerust en ik voel me goed in mijn vel.
Tijd heelt de wonden, dat moet, of we maken ons stuk.
Wees gerust, uw leven kent nog geluk.
Denk nu en dan eens aan al diegenen, die ons zijn voor gegaan.
Zij waren met jouw begaan.

Misschien kijken zij tussen één van de sterren in het heelal,
en beschermen ze ons, tegen het verval.

Claire Vanfleteren ©