mijn innerlijke ik
soms probeert iemand in mij,
zo intens
dat het zich bijna materialiseert,
het zich voor te stellen:
de oneindigheid
en hij bedenkt zich
dat er daar en dan genoeg ruimte is
[en genoeg nacht]
beslist!
ik streel hem over het haar
laat hem geworden
reeds de aanblik van een grassprietje
dat zich traag opricht
in de schemering van de dag
nadat zomer en herfst voorbij zijn
lijkt dan reeds te veel
en terwijl ik dit denk
[weet] voel ik
dat iemand het mij gedoogt
mij in ‘t voorbijgaan
zacht over mijn wang aait
sunset 04-12-2017
Reacties op dit gedicht
| sunset: | Dinsdag, december 05, 2017 11:15 |
| claire vanfleteren, Mooie reactie van en door jou; dank je wel en nog een fijne dinsdag verder. Warme genegen groet, |
|
| claire vanfleteren: | Maandag, december 04, 2017 17:03 |
| In je leven kan je zich veel voorstellen tot het oneindige toe. Maar een mens moet het kunnen, zo heb je een meerwaarde in je leven en kan je genieten van dingen die helaas verloren zijn gegaan. Graag gelezen Sunset! |
|
| sunset: | Maandag, december 04, 2017 14:12 |
| Anneke Bakker, wervelende regenboog, Dank jullie wel voor jullie lezen en reageren en nog een fijne maandagnamiddag. Warme genegen groet, |
|
| wervelende regenboog: | Maandag, december 04, 2017 11:19 |
| mooi dit denken en voelen hier verwoord Sunset fijne dag wr |
|
| Anneke Bakker: | Maandag, december 04, 2017 09:13 |
| Als een winters grassprietje voelt het strelen, laat je innerlijke ik het gedogen. Mooi gedicht Sunset, wens je een mooie dag. Anneke |
|
