Het hart dat zich opent

men kan het eenzaamheid noemen
de eenzaamheid van de gekwetste
je brengt de dagen door in je hoofd
het hart op slot
vluchtend voor al wat je zou kunnen
beroeren en ontroeren

tot het hart zich laat horen
een oude foto een krop in de keel bezorgt
of dat ene lied een traan over je wang laat lopen
pijn en verdriet zetten het hart open

je voelt alles haarscherp
het maakt bang
je ontwijkt de gedachten niet
ook niet als het je benauwt
op een moment voel je dat het iets anders wordt
dat je het aankan

je ziet stilaan weer de lieve gebaren van hen om je heen
je hebt weer oog voor het mooie als een ongerept sneeuwlandschap
de uitbundigheid van een kind kan je blij maken
je gelooft dat het leven je ooit weer zal smaken

Geschreven door

Clarice

Reacties op dit gedicht

Clarice vindt het leuk als je reageert op dit gedicht Nog geen account bij Gedichten-Freaks? Vul hieronder je gegevens in om te registreren en laat gelijk een reactie achter.
Je schrijversnaam
Wachtwoord
wachtwoord nogmaals
E-mailadres

Bert Lagom:	Zaterdag, augustus 11, 2018 23:03
Prachtig geboetseerd met woorden, heb je dit beeld gemaakt. Ik hoop dat de toekomst wel weer mooi zal zijn.

teun hoek:	Zondag, december 17, 2017 20:52
jong zijn met wit om je heen. th

Aquarel:	Zondag, december 17, 2017 20:01
Mooi hoe je die overgang omschrijft van helemaal in zichzelf gekeerd naar weer durven open staan. Liefs, Aquarel

Over dit gedicht

Auteur: Clarice
Gecontroleerd door: christina
Gepubliceerd op: 17 december 2017
Thema's: [Delen]