Blikvanger
Ik vang je blik in je spiegelbeeld,
maar weet niet hoeveel je ziet.
Ons bestaan dat elkaar even raakt,
als een venndiagram waarin wij
wiskundige verschillen zijn die
in de tijd samenkomen.
We spelen een dobbelspel,
het hoogste aantal ogen
is net genoeg voor een verdwijntruc.
Als de trein dan stopt
trekt onze verzameling uit elkaar,
als cellen die zich splitsen.
Ik zie je nog net knikken als ik
je blik opnieuw vang door het raam,
en je uit mijn gezichtsveld flitst.
maar weet niet hoeveel je ziet.
Ons bestaan dat elkaar even raakt,
als een venndiagram waarin wij
wiskundige verschillen zijn die
in de tijd samenkomen.
We spelen een dobbelspel,
het hoogste aantal ogen
is net genoeg voor een verdwijntruc.
Als de trein dan stopt
trekt onze verzameling uit elkaar,
als cellen die zich splitsen.
Ik zie je nog net knikken als ik
je blik opnieuw vang door het raam,
en je uit mijn gezichtsveld flitst.
Reacties op dit gedicht
| David Matser: | Dinsdag, december 26, 2017 10:20 |
| Mooie verwoording, graag gelezen | |
| teun hoek: | Donderdag, december 21, 2017 11:49 |
| als een metamorfose . th | |
| juffie: | Donderdag, december 21, 2017 11:46 |
| passing bye | |
Over dit gedicht
| Auteur: Miss_AngelOfFire | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 21 december 2017 | ||
| Thema's: | ||