Een gebroken vaderhart


Dag kleine dame hier een dicht
ontstaan uit woorden van verdriet
Mijn visie kent helaas geen gezicht
dat ligt misschien nog in het verschiet

Jij bent een vlinder in het ontpoppen
jouw naam is een deel van de regenboog
Al lijkt het ideaalbeeld naar de knoppen
jij warmt een hart, al ben je uit het oog

De gulden middenweg zat vol met kuilen
men wees een richting zonder vaderhand
De armen waar je hoort te schuilen
schoof men uit onmacht aan de kant

Zoveel vragen dwalen in de groei
over van alles en wat nog meer
Zonder antwoorden in de knoei
van gemis misschien wel hartezeer

Hopelijk neemt jouw pad een buiging
waarin jij zelf besluiten leert
Er leeft een vader in overtuiging
dat alles ooit ten goede keert