in eeuwig verlangen naar jou
wanneer jij mij wekt
vooraleer jaren zich keren
verhuizen ramen
zou jij ooit gaan
landt de winter
op mijn vensterbank
een vriezende februarinacht
die de koude
uit jouw mantel blaast
en ik neig mijn hoofd
word geluidloos begraven
onder teer zachte vlokken
zou jij je wegdraaien
vóór dat mijn leven zich keert
blijf ik eeuwig winter
woon enkel maar half
in mezelf
in eeuwig verlangen naar jou
sunset 26-02-2018
Reacties op dit gedicht
| sunset: | Maandag, februari 26, 2018 22:25 |
| Clarice, Dank je wel en een fijne maandagavond verder. Warme groetende genegenheid, |
|
| Clarice: | Maandag, februari 26, 2018 21:57 |
| Heel mooi gedicht, Sunset. Gts, Clarice | |
| sunset: | Maandag, februari 26, 2018 21:27 |
| Avr, Dank je wel voor je lezen en dit mooi reageren. Warme genegen groet en een heel fijne maandagavond, |
|
| Avr: | Maandag, februari 26, 2018 19:49 |
| Mooi liefdesschrijven! | |
| sunset: | Maandag, februari 26, 2018 18:08 |
| claire vanfleteren, Dank je wel voor je lezen en reageren en een heel rustige maandagavond verder. Genegen groet, |
|
| claire vanfleteren: | Maandag, februari 26, 2018 17:02 |
| Heel mooi geschreven, ik vind er mij zo in terug, ook in de rust van je woorden! | |
